W opisach jałowców, wśród których jest bardzo dużo mieszańców między różnymi gatunkami oraz odmian od lat błędnie określanych, stosujemy przyjęte w wielu szkółkach nazwy, podając jednak informacje o ich rzeczywistym pochodzeniu i przynależności gatunkowej. Występuje w środkowych Chinach i Korei, w Polsce uprawiany od 1820 r. Drzewo lub krzew o bardzo zmiennym pokroju, w Polsce odmiany o pokroju drzewiastym osiągają wysokość do 10 m. Ulistnienie dwojakiego rodzaju, czasem na tej samej roślinie; młodociane - ostre, kłujące igły, długości do l cm, zebrane po 2-3, zbiegające po pędzie lub dojrzałe - tępo zakończone łuski. Rośliny dwupienne, a więc istnieją odmiany żeńskie lub męskie; nasiona w kulistych, zmięśniałych szyszkojagodach, średnicy 0,5-1 cm, z początku pokryte niebieskawym nalotem woskowym. Jałowiec chiński jest w pełni odporny na mróz i suszę, dobrze rośnie na glebach piaszczystych i ubogich. Odmiany drzewiaste mogą przemarzać na wschodzie Polski. Wiele odmian powinno znaleźć powszechne zastosowanie we wszelkich typach terenów zieleni w miastach.
odmiany:
'Blue Alps'
Odmiana znaleziona we Frohnieiten w Austrii w 1968 n, opisana później przez Grootendorsta;w Polsce uprawiana od niedawna. Szybko rosnący, bujny krzew o stożkowatej sylwetce; pędy wzniesione, ich końce łukowato przewisają. Ulistnienie igiełkowate, igły długości 7-12 mm, bardzo kłujące. Jest to najbardziej "srebrzystoniebieski" z uprawianych u nas jałowców (ale młode przyrosty są brązowawe); zapewne mieszaniec z jałowcem łuskowatym (Juniperus squamata 'Meyeri').
'Columnaris Glauca'
Powstał z nasion przesłanych do USA z Chin przez Meyera w 1905 r., w Polsce odmiana rozmnażana od niedawna. Drzewiasta, wąskokolumnowa, o gęsto ułożonych, dość krótkich, wzniesionych gałęziach. Przeważa ulistnienie igiełkowate; igły mocne, kłujące, srebrzysto-szare. Odmiana ta, jak i inne jałowce chińskie tego pokroju, może być sadzona jako soliter, w grupach lub w formie żywopłotu.
'Hetzii'
Otrzymana w szkółkach w Fairview w USA w 1920 r., w Polsce od 1963 r. Choć uważana za odmianę jałowca chińskiego, w rzeczywistości jest formą jałowca wirginijskiego (Juniperus yirginiana) lub jego mieszańcem. Krzew rośnie szeroko, ma kilka długich, mocnych gałęzi skierowanych skośnie ku górze w różne strony, osiąga kilka metrów średnicy. Pędy wałeczkowate, cienkie, w ulistnieniu przeważają z początku igiełki. Zabarwienie igiełek i łusek niebieskawe. Odmiana żeńska, szyszkojagody drobne, z białym nalotem woskowym.
'Monarch'
Holenderska odmiana, wprowadzona do handlu przez Grootendorsta w 1965 r., w Polsce mnożona od niedawna. Pokrój drzewiasty, wąskostożkowaty, często nieregularny wskutek wykształcenia się kilku pędów przewodnich, gałęzie skierowane ku górze; ulistnienie igieł-kowate, igły różnej długości (do l cm), niebieskawozielone. Drzewa tej odmiany należy sadzić tylko w łagodnym mikroklimacie, na stanowiskach osłoniętych.
'Obelisk'
Holenderska odmiana, wprowadzona przez szkółki Grootendorsta w 1946 r., w Polsce mnożona od kilku lat. Tworzy wąską, bardzo gęstą kolumnę, o malowniczej, szorstkiej powierzchni, gałęzie krótkie, sztywne, wzniesione, w górnej części rośliny skierowane łukowato do środka; starsze okazy mają wysokość około 3 m. Igły bardzo długie, mocno kłujące, lekko łukowato wygięte, ukazują tym samym swoją dolną, niebieskawą stronę, co nadaje taką barwę całej roślinie.
'Stricta'
Odmiana pochodzenia amerykańskiego, wprowadzona do uprawy w Holandii w 1945 r., w Polsce mnożona od kilku lat. Krzaczasta, stare okazy osiągają wysokość 3 m. Pokrój wąskostożkowaty, gęsty, gałązki sztywne, dość krótkie, wzniesione. Ulistnienie wyłącznie igiełkowate, igły giętkie, miękkie, niebieskawe. Krzewy tej odmiany należy sadzić w miejscach osłoniętych.
'Variegata'
Japońska odmiana, sprowadzona do Europy przez Siebolda około 1860 r., w Polsce uprawiana od 1876 r. Rośnie powoli, tworząc stożkowate, gęste drzewka, stare egzemplarze osiągają u nas wysokość 8 m. Ulistnienie w młodości igiełkowate, igły mocne, sztywne, później coraz więcej łusek. Fragmenty niektórych pędów o barwie kremowobiałej - szaroniebieski krzew jest jakby upstrzony białawymi plamkami. Odmiana żeńska, szyszkojagody niekształtne.
Gatunek krajowy, krzew lub drzewu o bardzo różnorodnym, często malowniczym pokroju. Ulistnienie składa się wyłącznie z igieł ułożonych po 3 w okółkach; igły bardzo sztywne i kłujące, wąskie i długie. Rośliny dwupienne, okazy żeńskie rodzą granatowoczarne szyszkojagody, pokryte sinym nalotem (znane z zastosowań kulinarnych). Jałowiec pospolity jest bardzo odporny na suszę i mróz, świetnie rośnie na glebach lekkich, piaszczystych. Zalecany do zadrzewień w krajobrazie wiejskim, a odmiany karłowe, barwne i kolumnowe także do ogrodów skalnych, małych ogrodów, ogródków przydomowych, zwłaszcza z krzewinkami z rodziny wrzosowatych. Odmiany kolumnowe często "rozpadają się" zimą pod ciężarem śniegu, należy je obwiązywać.
ODMIANY:
'Bruns'
Znaleziona w Szwecji, wprowadzona do uprawy przez szkółki Timma w Niemczech w 1953 r., w Polsce pojawiła się na początku lat osiemdziesiątych. Krzew o pokroju kolumny lekko rozszerzającej się ku górze, stare okazy mają wysokość około 3 m. Zabarwienie niebieskawe, krzewy nie są zbyt gęste i łamią się podczas opadów śniegu.
'Cracovia'
Znaleziona pod Krakowem przed 1836 r., pierwotnie uprawiana tylko w Europie Zachodniej, w Polsce mnożona od ostatnich lat XIX w. Pokrój wąskostożkowaty, krzew dorasta do 2-3 m, rośnie wolno, gałązki wzniesione ku górze, ale ich końce przewisają i "wychylają się" z krzewu, który jest w związku z tym dość luźny. Igły krótkie, długości do l cm, żółtawozielone.
'Depressa Aurea'
Odmiana podgatunku kanadyjskiego, nieznanego pochodzenia, wprowadzona do uprawy przed 1887 r., w polskich szkółkach od 1900 r. Różni się od Juniperus communis ssp. depressa złocistożółtym zabarwieniem młodych przyrostów; latem i jesienią, poczynając od nasady gałązek, kolor powoli zmienia się w brązowy.
'Effusa'
Holenderska odmiana, otrzymana w arboretum van Gimborna, w szkółkach od około 1944 i., w Polsce wprowadzona niedawno. Krzew bardzo niski, szeroko rozrastający się, o gałązkach rozpostartych horyzontalnie. Igły krótkie, płaskie, skierowane ku szczytowi gałązek, wewnątrz z szerokim białym paskiem. Zimą igły brązowieją. Bardzo dobra roślina okrywowa, zbliżona wyglądem i zastosowaniem do odmiany 'Repanda'.
'Hibernica'
Znaleziona w Irlandii, w szkółkach angielskich znana od 1836 r., w Polsce uprawiana od 1874 r. Krzew tworzy bardzo gładką, bardzo gęstą, wąską kolumnę, osiąga u nas wysokość 2-3 m. Igły krótkie, niezbyt kłujące, niebieskawozielone. W centralnej i wschodniej Polsce może marznąć i wysychać zimą, zwłaszcza na stanowiskach nie osłoniętych od wiatru.
'Hornibrookii'
Odmiana jałowca halnego (Juniperus communis ssp. alpina), znaleziona przez Homibrooka w Irlandii w 1923 r., w Polsce uprawiana od 1954 r. Płożący, nisko rozpostarty krzew; gałęzie ułożone nieregularnie, "rozwichrzone". Igły krótkie, z szerokim, białym paskiem po stronie wewnętrznej, który jest widoczny i nadaje roślinie srebrzysty odcień, ponieważ igły wyraźnie odstają od gałązek. Bardzo dobra odmiana okrywowa, nie brązowieje zimą.
'Meyer'
Niemiecka odmiana, otrzymana około 1945 r. przez Meyera, wprowadzona do handlu przez szkółki Timma, w Polsce od 1967 r. Bujnie rosnący, szerokostożkowaty, dość luźny krzew; starsze egzemplarze dorastają do wysokości 3 m; igiełki srebrzystozielone. Od podobnych odmian kolumnowych i stożkowatych jest luźniejszy, o mniej regularnej sylwetce, gałązkach ustawionych nie tak sztywno.
'Repanda'
Odmiana jałowca halnego (Juniperus communis ssp. alpina), znaleziona w Irlandii przez Pricharda, na kontynent wprowadzona w 1934 r. przez szkółki Kostera w Holandii, w Polsce znana od 1954 r. Płożący się krzew, podobny do J. communis 'Hornibrookii', ale ma gałęzie regularnie rozpostarte we wszystkie strony, a igły nieco dłuższe, ułożone gęściej, wygięte ku szczytom gałązek, "otulające" je - nie widać ich brzusznej strony z szerokim białym paskiem i cały krzew jest jasnozielony. Idealna roślina okrywowa.
'Suecica'
Odmiana pochodząca ze Szwecji, znana już w 1768 r., w Polsce w 1813 r. Kolumnowy krzew (osiąga u nas wysokość 8 m), o sylwetce podobnej do J. communis 'Hibernica', ale czubki gałązek są lekko odgięte, "wystają" z powierzchni krzewu; igły dość krótkie, długość do 8 mm, niezbyt kłujące, całość sprawia wrażenie szarozielone. Kolumnowy jałowiec, który można z powodzeniem sadzić w całym kraju.
'Tempelhof
Holenderska odmiana wprowadzona przez szkółki Konijna w 1966 r., w Polsce uprawiana od kilku lat. Wolno rosnący, bardzo gęsty krzew w formie półkuli szerokiej u nasady, starsze egzemplarze dorastają do wysokości 1,5 m. Igły ułożone bardzo gęsto, zimą brązowieją.
Rośnie w górach północnych i północno wschodnich rejonów Ameryki Północnej, odpowiednik krajowej odmiany halnej jałowca pospolitego, w Polsce uprawiany już przed 1817 r. Niski, płaski, szeroko rozrastający się płożący krzew, o gałęziach podnoszących się ukośnie ku górze; igły długości do 1,5 cm, lekko łukowato wygięte i skierowane ku szczytowi gałązek, z wąskim białym paskiem po stronie wewnętrznej; zimą brązowieją. Idealny krzew okrywowy. Może być sadzony na suchych, nasłonecznionych stokach, ale też w małych ogródkach i na większych trawnikach. Dobrze komponuje się z kontrastowymi formami kolumnowymi.
Juniperus conferta - jałowiec nadbrzeżny
Występuje w Japonii i na Sachalinie (na piaszczystych wybrzeżach oceanicznych), w Polsce roślina uprawiana od 1928 r. Płożący krzew, tworzy szybko rozrastające się gęste dywany. Igły ułożone po trzy, bardzo długie i długo zaostrzone - do l ,5 cm, młode są przyciśnięte do gałązek i widać tylko ich zieloną stronę grzbietową, starsze odchylają się od pędów, ukazując białawą stronę brzuszną. W uprawie zapewne klon męski, szyszkojagód brak.
Juniperus davurica - jałowiec dahurski
Jałowiec dahurski rośnie w Mongolii i na Syberii - od Bajkału po Amur; w Polsce uprawiany od 1838 r. Wydał kilka odmian. Poniżej opisane należą w rzeczywistości do Juniperus chinensis, jednakże w praktyce szkółkarskiej ich nazwy łączone są z tym gatunkiem.
ODMIANY:
'Expansa'
Odmiana wprowadzona została do upraw przez amerykańskie szkółki Parsona około 1862 r., w Polsce mnożona od niedawna. Jest to szeroko rozrastający się, niski, gęsty krzew o długich, bardzo sztywnych, płasko rozpostartych, ale nie pokładających się na ziemi, gałęziach z gęstymi skupieniami bocznych pędów. Osiąga wysokość 0,5 m przy średnicy dochodzącej do 3 m. W ulistnieniu przeważają igły, ułożone gęsto po 2 lub 3, jasnozielone, z lekkim niebieskawym nalotem.
'Expansa Variegata'
Japońska odmiana, wprowadzona do upraw przed 1938 r., w Polsce od niedawna. Od poprzedniej różni się nieco pokrojem - gałęzie bardziej podnoszą się, igły i łuski są bardziej niebieskawe, a cała roślina upstrzona kremowobiałymi przebarwieniami.
Jałowiec płożący rośnie na północy Ameryki Północnej, w Polsce uprawiany od 1829 r. Większość jego form tworzy zupełnie płaskie, mniej lub bardziej niebieskawe dywany, zbudowane z długich, leżących na ziemi gałęzi i krótkich, gęsto ułożonych bocznych pędów; ulistnienie złożone głównie z ułożonych po 2-3, krótkich igiełek.
ODMIANY:
'Blue Chip'
Duńska odmiana, została otrzymana przez Thomsena w szkółkach Jensena w 1940 r., w Polsce uprawiana od niedawna. Bardzo gęsty krzew, o gałęziach podnoszących się lekko ku górze i barwie srebrzystoszarej; igiełki krótkie, długości 2-5 mm, na młodych pędach łuskowate.
'Douglasii'
Amerykańska odmiana, wprowadzona przez szkółki Douglasa w 1885 r., w Polsce przed 1952 r. Szeroko rozrastający się, gęsty krzew, o gałązkach skierowanych skośnie w górę, gałązki boczne regularnie rozłożone na boki od pędu głównego i podnoszące się łukowato; osiąga wysokość 30-50 cm; ulistnienie łuskowate i igiełkowate, intensywnie niebieskawoszare, jesienią i zimą brązowofioletowe.
'Montana'
Odmiana nieznanego pochodzenia, w Polsce uprawiana od niedawna. Płożący krzew, o długich gałęziach; gałązki tylko nieco wzniesione, skierowane nieregularnie w różnych kierunkach. Ulistnienie składa się z krótkich, niebieskawozielonych igiełek.'Plumosa' Amerykańska odmiana, wprowadzona do uprawy przez szkółki Andorra w 1919 r., w Polsce od 1939 r. Gałęzie u krzewów tej odmiany są skierowane skośnie ku górze, a krzewy - przy średnicy kilku metrów - osiągają wysokość 50-60 cm. Gałązki boczne ułożone gęsto, skierowane we wszystkie strony. Ulistnienie wyłącznie igiełkowate; igiełki przylegające do gałązek, szarozielone, jesienią i zimą purpurowobrązowe.
'Reptans'
Odmiana zaliczana zwykle do jałowca wirginijskiego, będąca jednak w rzeczywistości formą jałowca płożącego; nieznanego pochodzenia. Tworzy płaskie, bardzo gęste dywany; długie gałęzie ścielą się na ziemi, a skośnie ku górze skierowane krótkie gałązki są wałeczkowate, pokryte łuskami z niebieskawym nalotem. Zimą krzewy przybierają odcień różowawy, zwłaszcza na szczytach mocniejszych pędów. Odmiana żeńska, szyszkojagody drobne, niekształtne, pokryte białawym nalotem woskowym.
'Wiltonii'
Amerykańska odmiana, wprowadzona do uprawy przez Vermeulena w 1914 r., w Polsce od 1974 r. Rośnie zupełnie płasko; gałązki cienkie, wałeczkowate, ulistnienie łuskowate, srebrzystoniebieskie, zimą krzew staje się szarawy. Idealna roślina okrywowa, szczególnie ozdobna, gdy zwiesza się z kamiennych murków.
jałowiec pośredni odm. Pfitzera Odmiana wprowadzona do uprawy w latach siedemdziesiątych XIX w. we Francji i Belgii, w Polsce mnożona od ostatnich lat przed I wojną światową. Ta i pokrewne odmiany to mieszańce Juniperus chinensis i J. sabina, ich poprawna nazwa brzmi Juniperus x pfitzeriana (Spath) Schmidt, w praktyce szkółkarskiej przyjęta jest jednak nazwa Juniperus x media. Jałowiec pośredni w odmianie Pfitzera tworzy szerokie krzewy o silnie rosnących, skierowanych skośnie ku górze długich gałęziach; może osiągać znaczne wymiary - wysokość 2 m przy wielokrotnie większej średnicy, wymaga więc wiele miejsca! Ulistnienie złożone z igieł, słabych, niekłujących, dość krótkich oraz łusek; zabarwienie szarozielone. Odmiana męska. Masowo stosowana we wszelkich typach terenów zieleni, odporna na suszę, mróz, zanieczyszczenia powietrza.
ODMIANY:
'Mint Julep'
Amerykańska odmiana, znaleziona w szkółkach w Monrovia w 1960 r., w handlu od 1971 r., w Polsce sadzona od niedawna. Gęsty krzew o długich, szeroko rozpostartych gałęziach, których końce przewisają, osiąga wysokość 2 m, przy wyraźnie większej średnicy. Ulistnienie składa się z igieł i łusek, igły dość miękkie, krótkie; barwa krzewu jasnozielona. Najlepsza z zielonych odmian Juniperus x media.
'Pfitzeriana Aurea'
Amerykańska odmiana, powstała w szkółkach Hilla w 1923 r., w Polsce od 1960 r. Od J. media 'Pfitzeriana' różni się słabszym wzrostem, krzewy są bardziej płaskie, a czubki ich pędów głównych wyraźnie zwisają. Zabarwienie młodych przyrostów złocistożółte, później stają się one żółtawozielone.
'Pfitzeriana Compacta'
Amerykańska odmiana, wprowadzona do handlu w 1930 r. przez szkółki Bobbinka i Atkinsa; w kraju mnożona od niedawna. Rośnie nie tak bujnie, jak 'Pfitzeriana', pozostaje niska, zwarta, gałęzie są sztywne, ulistnienie składa się głównie z bardzo kłujących szarozielonych igieł.
'Plumosa Aurea'
Japońska odmiana, sprowadzona do Europy przed 1885 r., w Polsce już w 1890 r. w szkółkach Denizota. Odmiana krzaczasta, rośnie bardzo powoli, ale starsze okazy osiągają wysokość około 2 m. Krzewy zbudowane z kilku silnie wzniesionych ku górze gałęzi, pokrytych bardzo gęsto gałązkami; ulistnienie łuskowate, igiełki drobne i nieliczne, wewnątrz krzewów pędy wałeczkowate; zabarwienie złociste, jesienią krzewy brązowieją. Starsze okazy z małymi szyszkojagodami.
jałowiec rozesłany Występuje w Japonii, w Polsce uprawiany od 1843 r. Płożący krzew o sztywnych gałęziach, których końce wznoszą się w górę; gałązki boczne ustawione bardzo gęsto. Starsze okazy osiągają wysokość około 0,5 m, przy znacznie większej .średnicy. Ulistnienie wyłącznie igiełkowate, igły zebrane po 3, długości 6-8 mm, mocne, niebieskawozielone. Odporny na mróz w całej Polsce, tworzy wolno rosnące, gęste, grube, srebrzystoniebieskie kobierce.
ODMIANY:
'Nana'
Odmiana japońska, wprowadzona do uprawy w USA przez Hilla przed 1904 r., w Polsce od 1939 r. Rośnie wolniej od J. procumbens, jest niższa - dorasta do wysokości 20-30 cm, gałązki są krótsze i bardziej zbite, igły także krótsze, za to szersze i gęsto ułożone. Świetna roślina okrywowa, nadaje się do ogrodów skalnych i małych założeń ogrodowych.
Gatunek krajowy, rośnie w górach południowej i środkowej Europy aż po południową Syberię i Mongolię. Niski, szeroko rozrastający się krzew - stare okazy tworzą kępy średnicy kilkunastu metrów, gałęzie podnoszą się skośnie ku górze, pędy cienkie, wałeczkowate. Ulistnienie złożone z łusek i krótkich igiełek (długość około 0,5 cm), ułożonych z reguły po dwie. Gatunek dwupienny, okazy żeńskie rodzą niewielkie, zwisające na zgiętych szypułkach, granatowoczarne szyszkojagody. Cała roślina silnie trująca! Całkowicie odporny na mróz, lubi stanowiska w pełni słoneczne i gleby wapienne, wymaga wiele miejsca - rośnie szybko i jest ekspansywny. odmiany:
'Blue Danube'
Austriacka odmiana, wprowadzona do uprawy przez Vissera, a opatrzona nazwą przez Blaauwa w 1956 r., w Polsce mnożony od kilku lat. Niewiele różni się. od typowego jałowca sabińskiego, rośnie dość wolno, w ulistnieniu przeważają łuski, zabarwienie niebieskawo-zielone.
'Cupressifolia'
Stara angielska odmiana, uprawiana już przed 1789 r., w Polsce od 1824 r. Krzew niski, rośnie powoli, gałęzie układają się horyzontalnie. Ulistnienie prawie wyłącznie łuskowate, niebieskawozielone. Rodzi obficie szyszkojagody.
'Tamariscifolia'
Bardzo stara odmiana, uprawiana w Europie od setek lat, w Polsce od 1817 r. Gęsty, wypiętrzony krzew w kształcie mocno spłaszczonej półkuli. Gałęzie poziome, ułożone jedna nad drugą jak dachówki, gałązki boczne krótkie i zbite. Ulistnienie w przeważającej części igiełkowate, igiełki długości 2-4 mm, zabarwienie szarawozielone.
'Variegata'
Odmiana nieznanego pochodzenia, znana już przed 1775 r., w Polsce uprawiana od 1808 r. Rośnie znacznie wolniej od krzewów gatunku wyjściowego, może osiągać wysokość około l m i szerokość 1,5 m. Ulistnienie głównie łuskowate, krzew upstrzony jest kremowobiałymi przebarwieniami.
Jałowiec łuskowaty występuje w Himalajach, środkowych i zachodnich Chinach i na Tajwanie, w uprawie spotykany jedynie w postaci odmian ogrodowych, w Polsce rósł już w 1849 r. Odmiany tego jałowca nie powinny być sadzone na glebach suchych. ODMIANY:
'Blue Carpet'
Holenderska odmiana, została otrzymana w szkółkach Schoemakera około 1962 r., w Polsce jest uprawiana od 1974 r. W rzeczywistości jest to mieszaniec jałowca łuskowatego z jałowcem z grupy Juniperus x media. Płożący krzew, rozrastający się szybko w dywany kilkumetrowej średnicy; główne pędy należy przycinać co roku, aby uniknąć ogałacania się starszych gałęzi. Pędy gęsto pokryte długimi, ostrymi, niebieskimi igłami, przez co cały krzew jest intensywnie niebieski.
'Blue Star'
Holenderska odmiana, otrzymana w szkółkach Hoogeveena około 1950 r., w Polsce uprawiana od 1974 r. Wolno rosnący, bardzo gęsty krzew w kształcie spłaszczonej półkuli, starsze okazy dorastają do wysokości 80 cm i szerokości 100 cm; gałązki ściśle pokryte długimi, stalowoniebieskimi igłami. Może stanowić idealny akcent kolorystyczny dla małych ogrodów, cmentarzy, ogrodów skalnych, kwietników.
'Loderi'
Angielska odmiana, otrzymana w kolekcjach Lodera około 1926 r., w Polsce w uprawie od 1977 r. Karłowy, wolno rosnący krzew o wąskostożkowatym pokroju, starsze okazy osiągają wysokość około 1,5 m. Pędy ułożone bardzo gęsto, wyprostowane, ale ich czubki prze-wisają: igły dość krótkie, od góry niebieskawozielone, od spodu zielone, całość szarozielona.
'Meyeri'
Stara chińska odmiana, sprowadzona do USA przez Meyera w 1914 r., w Polsce uprawiana od 1934 r. Duży krzew, o kilku skośnie wzniesionych grubych gałęziach; stare okazy dorastają u nas do wysokości 6 m. Krzewy tej odmiany należy corocznie ciąć, aby się nie przerzedzały i nie było widać starych, suchych igieł. Gałęzie bardzo gęsto pokryte bocznymi pędami o zgiętych wierzchołkach: igły ułożone też bardzo ściśle, długości do l cm, z góry białe, od spodu niebieskie, cały krzew stalowoniebieski. Szyszkojagody nieduże, wydłużone, brązowoczarne, z nalotem woskowym.
Jałowiec skalny występuje we wschodniej części Ameryki Północnej, w Polsce uprawiany od 1806 r., obecnie mnożony tylko w odmianach. Rośnie wolno, jest odporny na mróz i suszę. Występuje na różnego rodzaju glebach, najlepiej jednak udaje się na glebach głębokich i żyznych.
ODMIANY:
'Burkii'
Amerykańska odmiana Burka powstała przed 1930 r., w Polsce uprawiana od 1961 r. Drzewko w kształcie dość szerokiej, gęstej kolumny, osiąga wysokość do 5 m, wszystkie gałęzie skierowane pod ostrym kątem ku górze; liście łuskowate oraz drobne, niekłujące igiełki, o stalowoniebieskim zabarwieniu, zimą z fioletowym odcieniem.
'Canaertii'
Belgijska odmiana otrzymana przed 1868 r., w Polsce sadzona od 1876 r. Wąskostożkowate, gęste drzewo; rośnie wolno, ale dorasta w Polsce do kilkunastu metrów wysokości. Gałązki ułożone gęsto, wzniesione, w ulistnieniu przeważają łuski; drzewo jest ciemnozielone, zawiązuje bardzo dużo szyszkojagód, pokrytych białym nalotem - ładny kontrast z ciemną zielenią pędów.
'Grey Owi'
Holenderska odmiana, otrzymana w szkółkach braci Van Caam w 1838 r., w Polsce uprawiana od 1974 r. Jest to w rzeczywistości mieszaniec Juniperus virginiana 'Glauca' i Juniperus x media 'Pfitzeriana'. Krzew o szeroko rozpostartych, lekko skośnie wzniesionych lub poziomo rozłożonych gałęziach, osiąga wysokość 2 m przy znacznie większej średnicy; gałązki boczne ułożone gęsto. Ulistnienie głównie łuskowate, koloru szaroniebieskiego. Liczne, drobne szyszkojagody.
'Kosteri'
Holenderska odmiana, otrzymana przez Kostera około 1870 r., do Polski wprowadzona tuż przed I wojna światową. Niski krzew o poziomo rozpostartych gałęziach, osiąga średnicę wielu metrów. Układem gałęzi i typem ulistnienia przypomina Juniperus x media 'Pfitzeriana', ale jest płaski i niższy. Zabarwienie szarawozielone, czubki pędów zimą fioletowieją.
'Schottii'
Angielska odmiana, znana już przed 1855 r., w Polsce uprawiana od 1885 r. Wąskostożkowate drzewko o gęstej koronie, osiąga 3-4 m wysokości: gałęzie wzniesione, pędy bardzo cienkie. Ulistnienie łuskowate, barwy jasnozielonej, a nawet żółtawozielonej.
'Skyrocket'
Odmiana ta w rzeczywistości należy do innego północnoamerykańskiego jałowca - Juniperus scopulorum Sarg., czyli jałowca skalnego. Wprowadzona do uprawy przez amerykańskie szkółki Schuel w 1949 r., w Polsce od 1967 r. Tworzy bardzo wąską, stożkowatą kolumnę, dorasta do wysokości 5 m przy średnicy 40 cm. Wszystkie gałęzie skierowane pionowo w górę, wzdłuż pnia; liście łuskowate, niebieskie. Wyjątkowo ozdobny krzew, do stosowania we wszelkiego rodzaju ogrodach.
'Tripartita'
Odmiana ta w rzeczywistości jest formą jałowca sabińskiego, powinna więc nosić nazwę Juniperus sabina 'Tripartita'. Nieznanego pochodzenia, uprawiana przed 1867 r., w Polsce od 1873 r. Krzew o sztywnych, prostych, skośnie wzniesionych, nieregularnie we wszystkie strony skierowanych gałęziach, boczne gałązki odstają od gałęzi w trzech płaszczyznach - stąd nazwa. Stare krzewy osiągają wysokość 2-3 m, przy podobnej średnicy. Przeważa ulistnienie igiełko-wate, zabarwienie - niebieskawozielone, końce silnych pędów rudzieją na zi: odmiana męska.
Rawa Mazowiecka
Ul. Krakowska 24i
FAX (0-46) 814-24-65
TEL. KOM. 603-198-513, 609-034-172
E-MAIL: szkolkapotrzebowski@gmail.com
Szkółka należy do Związku Skółkarzy Polskich
Projekt i Realizacja:
Web Development