Daglezja

Pseudotsuga menziesii - jedlica Menziesa, jedlica Douglasa, daglezja zielona
Rodzina: Pinaceae

sosnowate Występuje na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej oraz w Górach Skalistych. w Polsce uprawiana od 1833 r. Wysokie, zimozielone drzewo, w Polsce dorasta do wysokości 40 m, korona regularnie szerokostożkowata, nisko osadzona, o długich konarach. Igły długości 2-3 cm, giętkie, tępe, równowąskie, rozłożone na gałązce równomiernie na dwie strony, roztarte pachną aromatycznie. Szyszki długości do 10 cm, z długimi, wystającymi, przylegającymi do szyszki trójzębnymi łuskami wspierającymi, dojrzewają w pierwszym roku i opadają z drzewa w całości. Wyjątkowo cenne drzewo parkowe, nadaje się też do sadzenia w większych ogrodach; odporne na mrozy - ale nie na spóźnione przymrozki - w całej Polsce z wyjątkiem mroźnych zim w rejonie północno wschodnim, najlepiej rośnie w rejonach o klimacie morskim, ale wytrzymała na suszę i niewybredna w stosunku do gleby. Rośnie bardzo szybko.

var. glauca (Beissn.) Franco - odm. sina
Odmiana pochodząca z Gór Skalistych, o igłach krótkich, grubych, pokrytych nalotem woskowym - niebieskawozielonych; igły ułożone na gałązkach mniej regularnie. Korona jest bardziej zwarta, konary skierowane skośnie ku górze. Szyszki maja odgięte, odstające łuski wspierające. Ta odmiana rośnie wolniej od daglezji zielonej, osiąga u nas wysokość około 20 m, jest jeszcze bardziej wytrzymała na suszę i mróz.